ဗိုုလ္ခ်ဳပ္သည္ဘယ္ကိုမွမၾကည့္ဘဲစားပြဲေပၚတြင္ စာရြက္ေတြ တေထြၾကီးခင္းကာ စာကုန္းေရးေနသည္ ကိုေတြ႕လိုက္ ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏အ၀တ္အစားမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ထုိက္ သင့္ ေသာစစ္၀တ္စံုမဟုတ္ေပ။ အစိမ္း ရင့္ေရာင္ရွပ္လက္တိုကို ၀တ္ဆင္ကာ ျမင္းစီးေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္စစ္ဖိနပ္တစ္ရံကိုစီးထားျပီး ခါးတြင္ဂ်ပန္ခါးပတ္ျပား ၾကီးကို ပတ္ထားသည္။
စားပြဲေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ျမန္မာ့လြပ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးေဆာင္းလာသည့္ ဂ်ပန္အရာရွိမ်ား ေဆာင္းေလ့ရွိသည့္ စစ္ဦးထုပ္တစ္လံုးကိုေတြ႕ရသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ ဂ်ပန္ဓားရွည္တစ္လက္ကိုေထာင္ ထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဆံပင္မွာဆီႏွင့္ကင္းေ၀းေနျပီး ၿဖီးလိမ္းျခင္းမျပဳသျဖင့္ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေန၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏စစ္ ၀တ္စံုမွာလည္း ရာသီဥတုဓာတ္ေၾကာင့္ အျဖဴေရာင္ ေရာေႏွာကာေဟာင္းႏြမ္းေနေလျပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စိတ္ပါလက္ပါ စာေရးေနသျဖင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလည္း အေႏွာက္အယွက္မေပးလိုသျဖင့္ ေျပာလက္စ စကားကို ဆက္မေျပာေတာ့ေပ။
သို႔ေသာ္ အျပင္တြင္ပစၥည္းေသတၱာမ်ားသယ္ခ်ေနေသာ ရံုးတာ၀န္ခံ၊ပစၥည္းထိန္းဌာနအရာရွိမ်ား၊အၾကပ္တပ္သားမ်ား
သည္ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ ေျပာခ်င္ရာစကားမ်ားကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေျပာေနၾကသည္။ သူတို႔လူစုသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရံုးျပန္တက္ျပီး သူ႕အခန္းအတြင္းအလုပ္လုပ္ေနသည္ကို လံုး၀သိပံု မရေပ။ သတိျပဳမိပံုလဲမရေပ။
"ဒီေလာက္ၾကမ္းတဲ့အ၀တ္ေတြ၀တ္ရတာ ေက်ာယားလိုက္ပါဘီကြာ။ အိမ္မွာ တုန္းက တစ္ခါမွေတာင္စိတ္မကူးခဲ့တဲ့ ယူနီေဖာင္းေတြ ၊ လက္ေတာင္မသုတ္ခဲ့တဲ့အ၀တ္ၾကမ္းေတြကြာ"
ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႏွင့္ ရယ္ေမာကာေျပာလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္စာေရးေနရာမွ ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ျပီး မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း တစ္ဖက္ခန္းမွစစ္၀တ္စံုအေၾကာင္းေျပာဆိုေနၾကသည္ကို နားစိုက္ေထာင္ေနသည္။
" ခ်ီးမွပဲ တို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလိုစမတ္က်က်မဟုတ္ဘဲ လူရယ္စရာ အ၀တ္ၾကမ္း ၊ ဖ်င္ၾကမ္းၾကီးေတြနဲ႔ လာတိုးေနျပီ။ ေကာင္းတယ္ကြာ သိပ္ေကာင္း။ ကူလီ၀တ္တဲ့အ၀တ္မ်ိဳးေတြကြ" တစ္ေယာက္က၀င္ျပီးေျပာလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်က္ႏွာသည္ ရုတ္တရက္တင္းမာခက္ထန္သြားေလသည္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကလည္း အေရာင္ေတြ၀င္း၀င္း ေတာက္ ေဒါသထြက္ေနသည္။
"ေဟ့ေကာင္ေတြ အခုထုတ္ေပးတဲ့စစ္၀တ္စံု၀တ္ျပီးျမိဳ႕ထဲသြားရင္ ဂ်ပန္တပ္ကခိုင္းတဲ့ ေဟးတိုးတပ္သားေတြထင္ျပီး ဂ်ပန္တပ္က တန္းခိုင္းမွာေသခ်ာတယ္။ မင္းတို႔သာၾကည့္ေျပာျပေပေတာ့။ ဘယ္လိုအ၀တ္အစားေတြမွန္းမသိပါဘူး ကြာ။
တစ္ဖက္ခန္းမွအသံမ်ားကလဲ မေလွ်ာ့တမ္းဟာသစြက္ကာ ျပက္လံုးထုတ္ လိုက္ျပန္ေသးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ေတြေ၀ျပီးမ်က္လံုးစံုမွိတ္ကာ စဥ္းစားေနသည္။ ေဒါသျဖစ္ေနရာမွ ျဗဳန္းခနဲလွမ္းျပီး
"ေဟ့တာရာ.....ဟိုဘက္ကစကားေျပာေနတဲ့အေကာင္ေတြအားလံုး ငါ့ဆီအျမန္ဆံုးေခၚခဲ့စမ္း၊ သြားစမ္း။ ျမန္ျမန္ကြ" ေအာ္ေငါက္ကာ ဗိုလ္တာရာအားလွမ္းျပီး အမိန္႔ေပးသည္။ ပါးစပ္သရမ္းေနၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သူတို႔ေခါင္း မီးေလာင္ေတာ့မည့္အေျခအေနကို လံုး၀မရိပ္မိဘဲ စစ္၀တ္စံုမ်ား၏ အေျခအေန ကို ေ၀ဖန္ရင္း ျပက္လံုးထုတ္ေန ၾကသည္။
ဗိုလ္တာရာလဲတစ္ခ်ိဳးထဲသြားေရာက္ကာ အခန္းတြင္း ေသတၱာၾကီးမ်ားကို ဖြင့္ကာ ၀တ္စံုမ်ားကို ကိုင္တြယ္ျပီး စာရင္းယူေနၾကသည့္ ဗိုလ္၊ အၾကပ္တပ္သား အားလံုးကိုဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမိန္႔အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အခန္းထဲသို႔တစုတစ္ရံုး တည္းေခၚခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္တာရာလည္း စစ္ထံုးစံအတိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုအေလးျပဳကာ အမိန္႔အတိုင္း ေခၚေဆာင္လာ ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းသတင္းပို႔ကာ အေလးျပဳေနစဥ္ပင္
"မင္းတို႔ဘာေကာင္ေတြတုန္းကြ ၊ ေဟ့ငါေမးေနတာမၾကားဘူးလား"
စူးစူး၀ါး၀ါးေမးျမန္းလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အသံသည္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တစ္ခုလံုးလႊမ္းမိုးသြားသည္။
သူတို႔သည္ေၾကာင္ေနၾကျပီးမွင္သက္မိသူမ်ားပမာ တစ္စံုတစ္ရာကို မေျပာ၀ံ့ၾကေပ။ သတိအေန ျဖင့္ျငိမ္သက္စြာရပ္ေနၾကသည္။
"ေျပာၾကစမ္း၊မင္းတို႔ဘာေကာင္ေတြတုန္း။ ငါေမးေနတာမင္းတို႔မၾကားဘူး လား။ ခုတင္က မင္းတို႔ရယ္လားေမာလားနဲ႔႔ေျပာေနၾကတာေတြေလ"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ေနာက္တစ္ၾကိမ္စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ဟစ္ကာေမးလိုက္ျပန္သည္။ အေမးခံရသူအားလံုးမွာ မ်က္ႏွာေသေလးေတြႏွင့္ အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္ေနၾကသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္၀တ္စံုေတြညံ့တာနဲ႔ေ၀ဖန္မိပါတယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုဗိုလ္အဆင့္ရွိသူတစ္ဦးကအရဲစြန္႔ျပီးေျဖၾကားလိုက္သည္။
"ဘာကြ။စစ္၀တ္စံုေတြညံ့တယ္ ၾကမ္းတယ္။ လက္ေတာင္မသုတ္ခ်င္ဘူးဟုတ္လား ငါအကုန္ၾကားတယ္ မင္းတို႔ေ၀ဖန္ေနတာေတြ"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္က်ယ္ေလာင္စြာေျပာလိုက္ျပီး ကုလားထိုင္မွျဗဳန္းခနဲထ လိုက္ျပီးတန္းစီထားသူမ်ားေရွ႕သို႔ တက္လာရင္း......
"မင္းတို႔ငါအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ထပ္ထဲကအခုထြက္၊အလကားေကာင္ေတြ မင္းတို႔ကိုငါနဲနဲမွအထင္မၾကီးေတာ့ဘူး၊ႏြားေတြ တို႔ရဲေဘာ္ေတြ ယိုးဒယားကဒီအထိရန္သူေတြကို ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္လာရတာ မွတ္မွတ္ရရဘယ္စစ္၀တ္စံုေတြ ၀တ္ျပီးတိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသလဲဟင္ ေျပာစမ္း"
စိတ္ပါလက္ပါလက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီးေမးလိုက္သည္။
"မင္းတို႔ကအခုမွယူနီေဖာင္းေလး ဘာေလးစစ္၀တ္စံုေလးနဲ႔ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္လို႔ကြာ။ ေဟ့တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအတြက္ဆိုရင္ စစ္၀တ္စံုမရွိလို႔ခါးေတာင္းၾကိဳက္ျပီးပဲတိုက္ရေတာ့ေရာဘာျဖစ္လဲ။ စစ္တိုက္ႏုိင္ဖို႔သာအဓိကကြ အခုေတာ့မင္းတို႔ကၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စကားေတြေျပာလို႔"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ခဏရပ္ျပီးဆက္ေျပာျပန္သည္။
"အခုေတာ့တိုက္ပြဲမွက်ဆံုးခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ရဲဘက္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ မင္းတို႔ေျပာပံုသေဘာထားေတြက သစၥာေဖာက္ေနတဲ့အေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႔ကို ငါ့တပ္ထဲကထုတ္ပစ္မယ္၊ထုတ္ရမယ္"
ၾကိမ္း၀ါးလိုက္ျပန္သည္။
အၾကိမ္းခံရသူဗိုလ္၊အၾကပ္တပ္သားမ်ားမွာ မ်က္ရည္က်သူက်၊ ဒူးခ်င္းရိုက္ခတ္သူခတ္ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္ေနၾကသည္။ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပါးစပ္သရမ္းသူေတြကိုေခါင္းငဲ့ကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ၾကည့္လိုက္လုပ္ေနကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္
"ဘာလဲကြမင္းတို႔က ဂ်ပန္ေတြကားစီးျပီး အ၀တ္ေကာင္းေတြ၀တ္ေနတာ ကိုအားက်လို႔လား။ ေအးမင္းတို႔မွတ္ထား။ငါတို႔တပ္မေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထု ရဲ႔ သားသမီးေတြဆိုတာၾကည့္လုိက္စမ္း။ တို႔ျပည္သူလူထုေတြဟာ စစ္ေဘးဒဏ္ သင့္ျပီး တစ္ဖက္က ငပုေတြကေတြ႔ကရာဆြဲယူ အႏိုင္က်င့္ ခ်င္တုိင္း အႏိုင္က်င့္ခံေနရတဲ့ဘ၀မွာမင္းတို႔လို အေကာင္ေတြက ဇိမ္ခံခ်င္ၾကတယ္။ ကားသစ္ၾကီးေတြစီးခ်င္ၾကတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုထက္အခြင့္ အေရးပိုလိုခ်င္ၾကတယ္။ လူထုက၀တ္စရာ အကၤ်ီ ပုဆိုးမရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းတို႔လို အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့အေကာင္ မိုက္ေတြက စစ္၀တ္စံု အေကာင္းေတြ၀တ္ခ်င္ၾကတယ္ မွတ္ထားအခုလိုစိတ္မ်ိဳး အျမင္ မ်ိဳးေတြရွိေနသမွ် ငါေမွ်ာ္မွန္း ထားတဲ့ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္နဲ ႔ေတာ့ ေ၀းပါေသးတယ္ကြာ။ သိပ္ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ မင္းတို႔ ျပည္သူလူထု အတြက္စစ္တိုက္ေနတယ္ဆိုတာ အလကားပဲ လံုး၀အဓိပါယ္မရွိေတာ့ဘူး"
ေျပာလုိက္ ေဟာက္လိုက္ ၾကိမ္းလိုက္ျပန္သည္။
"မင္းတို႔နားလည္လား။စဥ္းစားမိလား မင္းတို႔ ကိုယ္မင္းတို႔ ဗိုလ္ေတြ စစ္သားေတြ ရဲေဘာ္ေတြဆိုျပီး တစ္ကယ္ စစ္တိုက္ရတဲ့အခါမွာ စစ္ပညာေကာင္းေကာင္းတက္ေနျပီလား။ ဘာတစ္ခုမွ မတတ္ေသးဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ၾကီးျပီးဘ၀င္ျမင့္ေနတဲ့ေကာင္စားေတြ။မင္းတို႔ ဒီလိုျပည္သူလူထုနဲ႔ ၾကပ္ၾကပ္ေသြးခြဲတဲ့စိတ္ေတြထားၾက။ငပုေတြက မင္းတို႔ကိုေဆာ္ဖို႔အသင့္ရွိေနတယ္ဆိုတာမင္းတို႔ျမင္ရဲ႕လား။
ေခြးေကာင္ေတြ ဘာမွအသံုးမက်တဲ့မင္းတို႔ကို ငါ့တပ္ထဲကထုတ္ရမယ္"
ဆက္လက္ျပီးေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ၾကိမ္းလိုက္ျပန္သည္။
"မွားပါျပီဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ေနာင္တရပါျပီဗိုလ္ခ်ဳပ္" အရာရွိႏွစ္ဦးက ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ကာ ငိုယုိသံမ်ားျဖင့္ေတာင္းပန္တိုး လွ်ိဳလိုက္ၾကသည္။"
" ငါဘယ္လို၀တ္ထားလဲ။ၾကည့္ၾကစမ္း။မင္းတို႔နဲ႔ဘာျခားလို႔လဲ။မင္းတို႔က ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္လို႔ကြာ"။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ၀တ္စံုကိုလက္ျဖင့္ ပုတ္ျပီးျပလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔မွားပါျပီဗိုလ္ခ်ဳပ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမွားကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ပါရေစ။" မ်က္ရည္ျဖိဳင္ျဖိဳင္က်လွ်က္ အသနားခံလိုက္ ၾကျပန္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သိမ္းၾကံဳးျပီး ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ေတာင္းပန္ေနသူမ်ားကို ၀င့္ၾကည့္လိုက္ျပီး
"မွတ္ထား၊ငါ့တပ္ထဲမွာ အခြင့္အေရးယူခ်င္တဲ့အေကာင္ တစ္ေကာင္မွမရွိရဘူး၊မပါေစရဘူး။လူထုငတ္ရင္အားလံုး ငတ္မယ္ လူထုဆင္းရဲရင္တို႔ရဲေဘာ္အားလံုးဆင္းရဲမယ္။ ငါလဲဆင္းရဲရမယ္။ ငါတို႔ေတြတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့တပ္မေတာ္ ၾကီးဟာ ဒီ၀ါဒနဲ႔ခ်ိီတက္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္။ အခုေတာ့မင္းတို႔ေကာင္ေတြကြာ။ ငါလိုက္ျပီးကန္လိုက္ရရင္ကြာ။"
ၾကိမ္း၀ါးလိုက္ျပန္သည္။သူ႕ေရွ႕တြင္ရပ္ေနၾကသူမ်ားမွာ သူျပဳသမွ် သူေပးသမွ်အျပစ္ဒဏ္ကိုခံယူၾကမည့္ရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ အခိုက္အတန္႔အတြင္း အေျပာမွား၊ အဆိုမွားခဲ့ရာ ယခုအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ဆံုးမၾသ၀ါဒမ်ားေၾကာင့္ အျမင္မွန္ရခဲ့သည္။
"သြားၾကစမ္း၊ျမန္ျမန္ထြက္သြား၊အေကာင္ရႈပ္ေတြ ၾကာၾကာေနရင္မင္းတုိ႔ကိုငါ ေဆာ္ထည့္မိလိမ့္မယ္။"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ၾကိမ္း၀ါးကာရံုးခန္းအတြင္းမွ ႏွင္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ပါးစပ္သရမ္းမိသူမ်ားလည္း အေရးတၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို အေလးျပဳကာ သုတ္သီးသုတ္ျပာႏွင့္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕မ်က္ႏွာငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ထြက္ခြာသြားၾက ေလေတာ့သတည္း...။
မူရင္းေဆာင္းပါးရွင္ - တကၠသိုလ္ခင္ေမာင္ေဇာ္
Subscribe to:
Posts (Atom)
